Rozdział 25

Jeszcze raz

All I know is that you’re so nice
You’re the nicest thing I’ve seen

Kate Nash

Pierwszym, co przemknęło mi przez głowę, kiedy tylko otworzyłam oczy, była myśl, że słońce świeci po złej stronie pokoju. Pozwoliłam sobie na chwilę dekoncentracji, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w okno po lewej, a potem bardziej poczułam niż usłyszałam jakiś ruch za swoimi plecami.

Ach.

- Cammie? – wymamrotał Syriusz, przesuwając dłonią po moim ramieniu. – Czemu nie śpisz?

Ostrożnie przewróciłam się na drugi bok, w jego stronę, spoglądając na jego zaspaną twarz i potargane włosy, i przysunęłam się bliżej, uważając, by nie uderzyć go ciężkim gipsem.

- Jest chyba cholernie wcześnie – mruknął chłopak w poduszkę, z powrotem zamykając oczy.

- Wiem – powiedziałam. Mimo że sama nie byłam rannym ptaszkiem, jakoś wcale nie chciało mi się spać. Ale wiedziałam, że Syriusz musi wstać rano do pracy – a ja nie. Dlatego też wcisnęłam twarz w zagłębienie jego szyi i pozwoliłam, by otoczył mnie ramieniem w pasie. – Miałam zły sen.

- Znowu? – Syriusz brzmiał, jakby już zdążył z powrotem zasnąć; nie miałam mu tego za złe.

- Taa. To nic, nie przejmuj się – szepnęłam, zaciskając powieki.

- Mhm. Pogadamy… rano. Potem – ziewnął Syriusz i zamilkł.

Jeszcze przez chwilę leżałam nieruchomo w jego ramionach, starając się odpędzić sprzed oczu mroczne obrazy ze snu – wojna wciąż nie dawała mi spokoju – a potem pozwoliłam sobie odpłynąć.

@

Nie, Rachel – syknęłam do telefonu – nie spałam z nim!

Mimo że wiedziałam, iż mieszkanie jest puste, i tak rozejrzałam się nerwowo w około zanim kontynuowałam rozmowę.

- To znaczy, właściwie to… - zająknęłam się na chwilę, marszcząc czoło. – Spałam, ale… nie w tym sensie. Rach! – oburzyłam się, słysząc chichot przyjaciółki. Czułam, że twarz czerwienieje mi ze wstydu, mimo że nawet nie miałam żadnej publiczności. – Przestań. Wiesz, co mam na myśli.

- No właśnie nie bardzo, Cam. – Wredna jędza wciąż się śmiała. – To spałaś czy nie? Muszę wiedzieć, założyłam się z Mary.

- CO? O Merlinie, nie wierzę, że prowadzę tę rozmowę. Jak możecie zakładać się o takie rzeczy, Rach?! – syknęłam. – Przecież mnie znacie. NIE SPAŁAM z nim.

- Mówiłaś, że spałaś – przedrzeźniała mnie Rachel.

- W jednym łóżku, okej, nie pierwszy raz! I dobrze o tym wiesz. Ale my nie… nie… Cholera. – Uderzyłam czołem o stolik, plącząc się w wyjaśnieniach. – Za jakie grzechy – jęknęłam.

- Hej, dziewczyno, korzystaj, bo za kilka dni wracamy i wtedy nie będziesz już miała żadnej wymówki, żeby tam u nich mieszkać. No, chyba że przyznasz się, że ty i Syriusz… - Rachel urwała znacząco.

- Merlinie, przestań. My nic… My nic, okej? – Potarłam z roztargnieniem czoło. Jak w ogóle do tego doszło? Jakim cudem one się czegoś domyślały, skoro przecież nikt – oprócz Remusa – nigdy nie dowiedział się o naszym „niby związku”? Czyżbym nie doceniała przyjaciółek?

- Dobra, dobra – poddała się Rachel, ale wiedziałam, że to chwilowe zawieszenie broni. – Kontynuujcie sobie to „wspólne mieszkanie” póki jeszcze możecie. Ale mogę na ciebie liczyć, co nie? Powiesz mi, jak do czegoś dojdzie, hm, Cam?

Dalej czułam palące rumieńce na policzkach.

- Jasne – wymamrotałam. – Nie żeby miało do czegoś dojść, wredna jędzo – rzuciłam, uśmiechając się pod nosem.

- Cam. – Głos Rachel nagle złagodniał; prawie widziałam jej minę, lekki uśmiech, łagodne spojrzenie. – Wiesz przecież, że znamy się już długi czas. Wszyscy wiemy, że jesteś taka zamknięta w sobie i tak dalej, lubisz wszystko w sobie dusić, ale, uwierz mi, my nie jesteśmy ślepi.

Westchnęłam, myśląc gorączkowo, co na to odpowiedzieć. Rachel jednak jeszcze nie skończyła.

- Syriusz jest, jaki jest, wiadomo, z nim łatwo o problemy, ale to dobry facet.

Wiedziałam, że mam twarz o kolorze buraka.

- Rach…

- I nie mówię tego ot tak sobie. Co prawda nie było mnie już w Londynie, kiedy wskoczyłaś nam pod samochód, ale rozmawiałam z ludźmi, wiesz? Syriusz naprawdę się przejął.

- Przecież…

- Jest twoim przyjacielem, tak. – Dziwnie się czułam, rozmawiając w ten sposób z Rachel, tą szaloną, wygadaną, słodką Rachel. Przymknęłam oczy i oparłam czoło na dłoni, przyciskając słuchawkę telefonu do ucha. – Wszyscy jesteśmy. Ale już od dawna wiemy dobrze, że Syriusz nie jest tylko i wyłącznie twoim przyjacielem. Zgadzasz się z tym, prawda?

Miałam ochotę jęknąć głośno z zakłopotania, ale zamiast tego wydałam z siebie potwierdzające mruknięcie.

- I wiem, że oboje macie sekrety, hej, każdy ma, co nie? – Rachel zaśmiała się lekko. – I nikt z nas się w to nie chce mieszać. Nikt nie mieszał się przez cały ten czas. Ale to nie znaczy, że jesteśmy ślepi.

Było mi strasznie głupio, bo nagle miałam już świadomość, że wszyscy wokół wiedzieli doskonale, co działo się między mną i Syriuszem przez te wszystkie miesiące. W końcu byliśmy tak bliską grupą przyjaciół, że musiałam chyba stracić rozum sądząc, że nikt niczego się nie domyśli.

- Wybacz – mruknęłam tylko, mają nadzieję, że Rachel będzie wiedzieć, co kryje się za tym jednym słowem.

- Nie ma sprawy, Cam. Jak już mówiłam: nie wtrącaliśmy się. I dalej nie zamierzamy, ale, Cammie…

Wstrzymałam oddech. Rachel zaśmiała się radośnie.

- Bierz się wreszcie za tego faceta, nie myślisz chyba, że będzie się wokół ciebie kręcił do końca świata, hę? Czy ja cię mam uczyć jak się to odbywa, panno Swallow? Czy naprawdę chcesz usłyszeć o pszczółkach i kwiatkach i…

- Rach! – zachichotałam nerwowo. – Dotarło, okej? Możesz już przestać nawijać?

- No nie wiem, Cam – westchnęła teatralnie Rachel. – Nie wiem, czy poradzisz sobie sama w dorosłym świecie dużych mężczyzn i ich…

- Rozłączam się! – zagroziłam, śmiejąc się, i moja przyjaciółka urwała, chwała Merlinowi.

- Słuchaj, macie wszystko tam pozałatwiać, jasne? Jak wrócimy z Mary to nie chcemy widzieć twojej pięknej buźki beczącej w poduszkę z powodu nieszczęśliwej, nieodwzajemnionej miłości. I będę oczekiwać pełnego sprawozdania, to w końcu Syriusz Black!

- Ugh, Rachel, z tobą się nie da normalnie porozmawiać – powiedziałam. Dziewczyna tylko się roześmiała, więc pożegnałam się szybko i odłożyłam słuchawkę.

Siedziałam przez chwilę bez ruchu w fotelu, a potem nagle usłyszałam dźwięk przekręcanego w zamku klucza. Zerwałam się i pobiegłam do łazienki, machając rękami i opłukując twarz zimną wodą, by pozbyć się rumieńców. Kroki rozległy się w przedpokoju i zatrzymały się przy drzwiach łazienki.

- Cammie, jesteś tu?

Przełknęłam głośno, jeszcze raz spojrzałam w lustro i poprawiłam włosy. Potem nieśmiało otworzyłam drzwi.

Syriusz stał na samym środku korytarza i właśnie rozpinał kurtkę i odwiązywał cienki szalik, owinięty wokół szyi. Na mój widok uśmiechnął się, lekkie uniesienie kącika ust, pogłębiające zmarszczki przy oczach, nadające całej jego twarzy łobuzerskiego wyrazu. Również się uśmiechnęłam, spuszczając oczy na podłogę i szurając niepewnie nogami.

- Hej, Cammie – powiedział Syriusz cicho, zbliżając się i opierając dłoń na moim ramieniu. Zanim się zorientowałam, stanął tuż przy mnie i pocałował mnie w czubek głowy. – Przyniosłem lunch.

Wiedziałam, że znowu się czerwieniłam, ale mimo to uniosłam na niego wzrok.

- Naleśniki? – zapytałam.

- Chyba żartujesz. – Syriusz nie spuszczał ze mnie wzroku. – Nie można codziennie jeść naleśników, Cam, to niezdrowe i dobrze o tym wiesz – oświadczył, szczerząc zęby w uśmiechu. To wystarczyło, bym się rozluźniła i zaśmiała pod nosem. – Czy ty… płakałaś?

Zdezorientowana, uniosłam niepewnie dłoń do twarzy i dotknęłam policzka.

- Ze śmiechu chyba – stwierdziłam. – Właśnie rozmawiałam z Rachel.

- Oho. – Syriusz przestał mnie wreszcie obserwować, zamiast tego pochylił się, by zdjąć buty. – Co ta dziewczyna zrobiła, że masz takie rumieńce, co? – zażartował.

- Nie jest chyba aż tak źle – stwierdziłam niepewnie.

- Widziałaś się w lustrze? Jak burak, Cammie, jak burak. – Syriusz odwiesił kurtkę i popatrzył na mnie z uśmiechem.

Spuściłam głowę, zakrywając się włosami.

- Dzięki, teraz jest pewnie jeszcze gorzej – wykrztusiłam oskarżycielsko.

- Daj spokój – rzucił miękko Syriusz. – Chodźmy jeść, nie mam zbyt wiele czasu, wiesz, jaki jest Dagger… - Popatrzyłam na niego i zauważyłam, że wyciąga do mnie rękę z siatką. Wyjęłam ją z jego dłoni, a sposób, w jaki nasze palce zetknęły się na nieco dłuższy niż było to konieczne moment nie uszedł mojej uwadze. Syriusz pokręcił głową, znów zbliżył się do mnie i musnął ustami mój policzek. – Merlinie, Cam.

Po czym zniknął w kuchni.

Jeszcze przez kilka sekund stałam na korytarzu, z przymkniętymi oczami i mocno bijącym sercem, aż w końcu również wkroczyłam do kuchni. Każąc sobie zachować spokój i przyjacielskie nastawienie, przystanęłam przy stole i zajęłam się rozpakowywaniem siatki. Syriusz nalewał właśnie wody do czajnika.

- To o czym tak plotkowałyście z Rachel? – zapytał Syriusz, patrząc na mnie znacząco.

- Ależ oczywiście, że o Remusie – powiedziałam lekko, machając lekceważąco ręką.

- A co, ona coś dalej do niego? – Syriusz zmarszczył brwi.

- Hm, co? – Zastygłam w połowie wyjmowania pudełka z chińszczyzną z jednorazówki. Ups, o tym nie pomyślałam. – Ekhm, nie, chyba nie. A nawet jeśli, to dobrze to ukrywa. A… A Remus? Czy on wciąż…?

- A kto go tam wie, stary futrzak – mruknął Syriusz, postawił czajnik na gaz i usiadł na krześle przy stole, spoglądając na mnie z lekko zmartwioną miną. – Nigdy nic nam nie mówi, wiesz, jaki on jest.

Odchrząknęłam.

- No, w każdym razie, ja tak tylko żartowałam. Rachel dzwoniła, żeby powiedzieć, że wracają w niedzielę wieczór… No i że ja też będę mogła wrócić już do mieszkania. Nie, żebym nie mogła być już tam dawno temu, no ale przecież mam nogę w gipsie – zironizowałam.

Syriusz, typowe, zignorował moje narzekania.

- W niedzielę wieczór… A jaki dzisiaj dzień? – zapytał z roztargnieniem.

- Środa, Syriusz. Środa – przypomniałam, stawiając przed nim jego porcję chińszczyzny i przysuwając sobie taboret.

- Och. – Syriusz wbił we mnie intensywne spojrzenie szarych oczu. – To niecały tydzień.

- Taa – odparłam. – Cieszycie się? Wreszcie przestanę wam siedzieć na głowie – zażartowałam, sięgając po widelec.

- Daj spokój. – Syriusz otworzył pudełko z jedzeniem. – Cztery dni – mruknął pod nosem. – Hm.

- Pięć, jeśli liczyć dzisiaj – wtrąciłam i wstałam, żeby zalać herbatę.

- Dzisiaj już spaliśmy razem – oznajmił Syriusz wesołym głosem. Ręka, która trzymała czajnik, zadrżała mi mocno na te słowa. Popatrzyłam na niego przez ramię i podchwyciłam jego ciepłe spojrzenie i zalotny uśmiech. – No co? – Wzruszył ramionami, wciąż nie przestając się szczerzyć. – Potem sobie pojedziesz i kto ci będzie pomagał zasypiać, kiedy będziesz mieć koszmary, hm?

Skupiłam się na mieszaniu herbat, usilnie starając się uspokoić szalejące w brzuchu stado motyli.

- Dam sobie radę – powiedziałam na pozór lekko.

- Co ci się śni, tak właściwie? – zapytał Syriusz, kiedy już usiadłam przy stole i przez chwilę panowała przyjemna cisza, zakłócana jedynie uderzaniem widelców o kartoniki z chińszczyzną. – Jakoś nigdy mi nie powiedziałaś.

Przygryzłam wargę, wpatrując się w wirującą w kubku herbatę.

- Hm. Różne takie. Niemiłe rzeczy – wymamrotałam.

- Na przykład? – Syriusz pochylił się w moją stronę, próbując zajrzeć mi w twarz.

Odchrząknęłam.

- Wojna? – rzuciłam.

Syriusz uśmiechnął się łagodnie, wyciągnął rękę, dotknął palcami mojego policzka. Miałam wrażenie, że zaraz rozpłynę się pod siłą jego spojrzenia i dotyku.

- Oj, Cammie. Dlaczego przejmujesz się na zapas? Nic się przecież nie dzieje. Jeszcze nie – powiedział cicho Syriusz.

- Ale może się coś stać, prawda? W sensie, przecież Zakon…

- Ssszzzz. – Syriusz przesunął palce na moje usta. – Nie mówmy o tym, dobrze? To i tak nie ma sensu. Nie przejmuj się tym, Cammie.

Zastygłam, nie spuszczając z niego wzroku, czując jego kciuk przesuwający się lekko po mojej dolnej wardze, zsuwający się na podbródek, a potem Syriusz opuścił rękę i wyprostował się, jednak wciąż na mnie patrzył.

- A jak będzie ci się coś jeszcze śniło, to wiesz. – Mrugnął do mnie. – U mnie zawsze jesteś mile widziana.

@

Okazało się, że mówił prawdę.

Cały wieczór spędziłam w rogu kanapy, z kocem na kolanach i książką; Syriusz od powrotu z pracy siedział przed telewizorem, usiłując znaleźć coś wartego oglądania na tych trzech kanałach, które posiadali. Remus natomiast krzątał się po mieszkaniu, przez jakiś czas próbując wysiedzieć przy niecierpliwym Syriuszu, poczytując jakieś grube tomisko i popijając herbatę, której zapach roznosił się po całym salonie, albo też zamykając się w sypialni, by popracować.

- Jak myślisz – odezwał się nagle Syriusz, wyrywając mnie z lektury. Czytałam „Nędzników”: Mariusz był właśnie świadkiem sceny w mieszkaniu podłego sąsiada, lecz nie robił nic, by pomóc Jeanowi, co niesamowicie mnie irytowało – co robi Remus, kiedy mówi, że musi „pracować”?

Oderwałam wzrok od książki, patrząc na Syriusza nieco nieprzytomnie.

- Hę? Och. Co masz na myśli?

Syriusz zmarszczył czoło, opierając jedno ramię na oparciu kanapy i pochylając się w moją stronę. Nawet w słabo oświetlonym salonie widziałam, że przygląda mi się z uwagą.

- Coś się stało? – spytał, znów zbijając mnie z tropu. Widząc moje niezrozumienie, machnął ręką w moim kierunku. – Masz taką dziwną minę. Wiesz coś o Remusie, czego ja nie wiem? – uśmiechnął się szeroko.

Odchrząknęłam.

- Nie, ja po prostu… Czytam właśnie taką scenę i…

- Okej. Rozumiem – przerwał mi chłopak. – Odczuwasz jakieś silne emocje i tak dalej. Jasne.

Spiorunowałam go spojrzeniem.

- Gdybyś tylko… - zaczęłam, ale Syriusz nagle przysunął się do mnie na kanapie i trącił moją nogę kolanem.

- Nie będziemy teraz dyskutować o książkach – zaśmiał się. – Już późno, a to zajęłoby nam chyba z millenium. Pytałem o Remusa, Cammie.

- A co z nim? – Zmarszczyłam brwi. Nie zauważyłam niczego nadzwyczajnego w jego zachowaniu, ale może byłam zbyt pochłonięta lekturą? – Co się dzieje?

- Nic się nie dzieje, Merlinie, Cam. Nie panikuj. – Syriusz wywrócił oczami i teraz była moja kolej na lekkie kopnięcie. – Zastanawiam się tylko, co oznacza to całe „pracowanie”. – Syriusz poruszył sugestywnie brwiami.

Westchnęłam ze zrezygnowaniem.

- Zapewne to, co nazwa sugeruje. Może ma jakiś artykuł do napisania, a twoje bezsensowne skakanie z kanału na kanał go rozpraszało, dlatego zamknął się u siebie? Wiesz, Syriusz, nie ja pracuję z nim w redakcji i nie ja mam dostęp do takich informacji – powiedziałam sucho.

Syriusz przechylił lekko głowę, nie spuszczając ze mnie wzroku. Odezwał się dopiero po chwili, kiedy już zaczęłam czuć się bardzo niezręcznie i zastanawiać się, czy przypadkiem nie powiedziałam czegoś nie tak.

- No dobra, rozumiem. Oderwałem cię od czytania i teraz się irytujesz – powiedział bez cienia urazy w głosie. – A chciałem tylko zagaić rozmowę. – Westchnął dramatycznie.

Wbrew sobie parsknęłam cichym śmiechem i dźgnęłam go łokciem w bok; siedział teraz na tyle blisko mnie, że byłam w stanie to zrobić. Przez chwilę bezmyślnie wodziłam palcem po grzbiecie książki, a potem spojrzałam na Syriusza z lekkim uśmiechem, który miał wyrażać skruchę.

- Poddaję się! – Syriusz wstał z kanapy tak nagle, że drgnęłam. – Wciąż książka jest bardziej interesująca ode mnie. Co zrobić, Cammie? – Popatrzył na mnie z góry, a potem pochylił się i pocałował mnie w policzek. – Dobranoc – powiedział jakimś dziwnym tonem, posłał mi podejrzanie wesołe spojrzenie i odszedł.

Siedziałam w salonie jeszcze jakieś pół godziny, usiłując skupić się na czytaniu, ale nawet trzymająca w napięciu scena mi w tym nie pomagała; wciąż wracałam myślami do rzeczywistości oraz do faktu, że Syriusz jest tak niedaleko, zaledwie o kilka kroków ode mnie.

W końcu wiec zrezygnowałam, z westchnieniem zamykając książkę i drepcząc cicho w stronę byłej sypialni Jamesa, starając się robić jak najmniej hałasu gipsem. Odłożyłam książkę na półkę, zsunęłam z nóg kapcie i nasmarowałam twarz kremem oliwkowym, po czym wsunęłam się do łóżka. Znów westchnęłam głęboko, zakopując się w pościeli i zamykając oczy. Czułam całodzienne zmęczenie nic nierobieniem, ale sen nie nadchodził z każdą mijającą minuta. No tak, mogłam się tego spodziewać.

Właśnie rozważałam sięgnięcie po książkę i dokończenie rozdziału, kiedy nagle usłyszałam otwieranie drzwi. Uniosłam się na łokciach, zaalarmowana, i zamarłam, ujrzawszy głowę Syriusza w szczelinie.

- Co ty robisz? – zapytał z niedowierzaniem w glosie.

Szczeka mi opadła.

- Ja? – wydukałam, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami. Syriusz wszedł do pokoju i cicho zamknął za sobą drzwi. – To chyba ja powinnam o to pytać?

Syriusz uniósł brwi, zbliżając się w moją stronę. Usiadłam na łóżku, podciągając kołdrę pod brodę.

- No jak to? Czytałaś tak długo, że przysnąłem. A potem się obudziłem i ciebie dalej nie było – oświadczył i przysiadł na brzegu mojego łóżka.

Musiałam wyglądać bardzo głupio z rozdziawionymi ustami i wielkimi oczami, ale nie przejmowałam się tym.

- Co? – zdołałam tylko wykrztusić.

Syriusz popatrzył na mnie z lekkim rozbawieniem.

- Sądziłem, że ustaliliśmy, że przychodzisz spać do mnie? – rzucił lekko.

Poczułam, że robię się czerwona jak burak.

- Co? – powtórzyłam głupio chyba po raz setny, obserwując z bezbrzeżnym zdumieniem i dozą fascynacji jak Syriusz przysuwa się bliżej, a potem wsuwa się pod kołdrę obok mnie, cały czas patrząc na mnie ze śmiejącymi się oczami. – Syriusz…?

- No nic, to w takim razie będziemy musieli spać tutaj. Ale wiedz, że nie jestem z tego zbytnio zadowolony, w końcu to byłe łóżko Rogacza – mówił Syriusz, układając się wygodniej na poduszce.

- Syriusz, ja nie mam koszmarów… - zaczęłam.

- Aha! Kłamstwo. Sama mówiłaś.

- Okej, miałam. Zeszłej nocy. Albo jeszcze wcześniejszej. Nie dziś!

- Jeszcze nie. – Syriusz uniósł znacząco jedną brew. – Kładź się, Cammie, i nie marudź.

- Nie wiem, czy…

- Kładź się. – Syriusz popchnął mnie tak, że opadłam na poduszki obok niego. Uśmiechnął się i przymknął oczy. Chcąc nie chcąc również opuściłam powieki, a ponieważ łóżko nie należało do największych, nie miałam innego wyboru, jak tylko leżeć blisko Syriusza i starać się uspokoić walące dziko serce.

- Ładnie pachniesz – mruknął Syriusz i najprawdopodobniej już po chwili spał, z dłonią na poduszce, prawie stykającą się z moja, ze spokojna twarzą zwróconą w moją stronę i włosami w nieładzie. Westchnęłam cicho i pozwoliłam sobie odpłynąć.

@

Wiesz, właściwie to wczoraj wieczór przyszedłem do ciebie w pewnym celu – odezwał się Syriusz wczesnym rankiem, kiedy obudził nas jego budzik, ale żadnemu z nas nie chciało się jeszcze wstawać.

- Och?

- Taak. Ale że byłem zaledwie w połowie rozbudzony, szybko wyleciało mi to z głowy.

Podparłam głowę na dłoni i popatrzyłam z zainteresowaniem na leżącego obok Syriusza. Z zachwytem także, ale starałam się to ukryć, o ile to w ogóle było możliwe. Syriusz leżał beztrosko rozwalony na łóżku, jak gdyby nie przejmując się faktem, iż zajmuje o wiele więcej niż połowę, której mu użyczyłam. Już dawno temu stwierdził, że pod kołdrą jest mu za gorąco, dlatego też jego długie nogi wystawały spod pościeli i raz po raz uderzały rytmicznie o ramę łóżka. Miał uroczo rozczochrane włosy, którym bardzo przydałby się grzebień, rozrzucone na poduszce i wchodzące mu do oczu.

- W porządku – mruknęłam wolno, kiedy nic więcej nie powiedział, a tylko przymknął oczy. – Syriusz…? Śpisz?

Otworzył oczy i popatrzył na mnie z uwagą w szarych oczach.

- Bynajmniej, Cammie – odparł. – Zastanawiam się tylko, jak to powiedzieć.

Przełknęłam ślinę, nagle robiąc się bardziej nerwowa. Czego on właściwie ode mnie chciał? Już sam fakt, że przyszedł tu do mnie zeszłej nocy i jak gdyby nigdy nic spał ze mną w jednym łóżku powinien wprawić mnie w co najmniej lekkie zakłopotanie. Podejrzewałam jednak, iż fakt, że kiedyś byliśmy ze sobą w miarę blisko sprawiał, iż takie rzeczy nie robiły już na mnie aż takiego wrażenia.

Ha. Kogo ja oszukiwałam.

- To chyba nie może być aż tak trudne. – Zaśmiałam się nerwowo. – Mów prosto z mostu, bo w sumie to śpieszy mi się do kuchni. Zdążyłam już zgłodnieć, nie wiem jak ty… - Gadałam od rzeczy i miałam tego bolesną świadomość, ale nic nie mogło mnie teraz powstrzymać, nie, kiedy Syriusz wbijał we mnie swoje cudowne szare oczy, skupione tylko na mnie, a jego ręka uniosła się i delikatnie odsunęła mi z czoła zbyt długi kosmyk włosów.

- Wyjdziemy gdzieś razem? – zapytał z przepięknym uśmiechem, głosem cichym, lecz pewnym.

Zamarłam, wciąż czując dotyk jego palców na twarzy.

- Co… - Zająknęłam się, niepewna. – Co masz na myśli? Przecież ciągle gdzieś wychodzimy.

Dziwna myśl, pełna nadziei, pojawiła się, niechciana, w mojej głowie.

- Ale nie w taki sposób, Cammie. Nie chcę wychodzić z Rogaczem i Lunatykiem, nie z dziewczynami, nie o to mi chodzi. – Syriusz również podniósł się na łokciu i oparł głowę na dłoni. Rozbawienie błysnęło mu w oczach.

- Aha – powiedziałam tylko.

Wtedy Syriusz wywrócił oczami i parsknął śmiechem.

- Umów się ze mną, Cammie, wariatko. – Pochylił się w moja stronę z lekkim uśmiechem błąkającym się na ustach. – Wyjdźmy gdzieś tylko we dwoje.

Przygryzłam nerwowo usta, czując, że czerwienię się straszliwie.

- Syriusz…

- Wiem, wiem – pośpieszył z wyjaśnieniem Syriusz i nagle zauważyłam, ze on również jest nieco zdenerwowany i niepewny. – Już to przerabialiśmy, tak, to chcesz powiedzieć? Owszem. Ale to było kiedyś. Minęło już trochę czasu, prawda? Cammie?

- Niewiele – powiedziałam cichym głosem.

- A jednak. Wiem, co myślisz. Pamiętam wszystko, co mówiłaś, okej? Chciałbym spróbować jeszcze raz… o ile dasz mi szansę. – Przełknął ślinę i uciekł wzrokiem. – O, Merlinie. Wiem, co sobie myślisz – powtórzył nieco zrezygnowanym głosem - i zrozumiem, jeśli odmówisz. Wtedy sobie pójdę, dobra? Ale tylko, jeśli odmówisz.

Nie spuszczałam wzroku z jego twarzy, zmarszczonych brwi, zaciśniętych ust, delikatnych zmarszczek wokół oczu. Syriusz znów popatrzył na mnie, posłał mi niepewny uśmiech, zaledwie lekkie uniesienie kącika ust, błysk stalowo-szarych oczu.

- Jedna randka? Tym razem zrobimy wszystko, jak należy, co ty na to? Tak jak w tych twoich romansach.

Musiałam się roześmiać, mimo że wciąż czułam wielką gulę w gardle.

- Tylko bez umierania, co? – odparłam z uśmiechem.

Syriusz rozpromienił się, cmoknął mnie szybko w policzek, wyskoczył z łóżka i wyszedł z sypialni, uprzednio mrugając do mnie i oświadczając z rozbawieniem:

- Przyjadę po ciebie o siódmej.

@

Wyszłam z sypialni dziesięć minut później, całkowicie już rozbudzona i głodna. Skierowałam się od razu do kuchni i zastałam tam Remusa, w pełni ubranego, ogrzewającego dłonie o kubek z herbatą.

- Dzień dobry – przywitał się z łagodnym uśmiechem, rozpoczynającym się lekkim uniesieniem kącików ust i sięgającym ciepłych, miodowych oczu. Odwzajemniłam uśmiech, szczelniej otulając się swetrem.

- Hola, Remusie – odpowiedziałam radośnie, sięgając po czajnik z wciąż jeszcze gorącą wodą.

- Co tak wcześnie dzisiaj? – zagadnął, upijając duży łyk herbaty. – Czyżbyś chciała odprawić nas do pracy z kawą i kanapkami?

Zachichotałam, zalewając herbatę.

- Syriusz mnie obudził – wyjaśniłam, a potem wzdrygnęłam się, czując na sobie uważne spojrzenie Lunatyka. – Ekhm, to znaczy… No bo on…

- Idziemy dziś na randkę, Luniak – oświadczył głośno Syriusz, stając nagle w drzwiach kuchni. Oboje z Remusem spojrzeliśmy na niego ze zdziwieniem. – Pfu! Znaczy się nie my, nawet o tym nie marz. Cammie i ja.

Byłam tak zaszokowana, że raz po raz przenosiłam wzrok z Remusa na Syriusza. Lunatyk uśmiechał się właśnie pod nosem, spoglądając na Blacka z dziwnie zadowolonym wyrazem twarzy.

- No wiem, wiem – odezwał się Syriusz, wchodząc do kuchni i klepiąc Remusa po ramieniu. – Wiem, że też byś chciał. Może innym razem, mój drogi.

Remus zaśmiał się i strącił jego rękę.

- Nie śmiałbym się wtrącać – stwierdził i posłał mi wszystkowiedzące spojrzenie, które było tak typowo remusowe, że już dawno powinnam się do niego przyzwyczaić. – Cieszę się.

- Nieźle to ukrywa, co? Zazdrośnik. – Syriusz zmierzwił Remusowi złotą czuprynę, lecz wzroku nie spuszczał ze mnie. Moja zdumiona mina musiała mu się spodobać, bo uśmiechnął się z dumą. – No dobra, chodź już, bo się spóźnimy. I Dagger znów zagrozi, że nas wyleje.

- Już, już kończę. – Remus usiłował równocześnie dopić resztkę herbaty i przygładzić włosy na czole. – Zaraz cię dogonię.

Syriusz posłał mi wesoły uśmiech i zniknął w przedpokoju. W końcu udało mi się odetchnąć głęboko i wykrztusić:

- Nie sądziłam, że komuś o tym powie.

Remus wstał i odstawił kubek do zlewu.

- Daj mu szansę, chłopak się stara – powiedział z zadowoleniem.

Zaczerwieniłam się.

- Tak, wiem. Dzięki, Remusie.

Jeszcze przez chwilę stałam bez ruchu w kuchni, prawie nie słysząc głosów przyjaciół na korytarzu. W końcu jednak otrząsnęłam się z zamyślenia i ruszyłam w ich stronę.

- …to jej się spodoba! – mówił właśnie Syriusz z entuzjazmem, owijając sobie szalik wokół szyi.

Przystanęłam w drzwiach z kubkiem w ręce, a Remus, zauważając mnie, uderzył Syriusza mocno w plecy, mrucząc coś pod nosem. Uniosłam brwi.

- Ach. Cammie. – Syriusz obrócił się w moją stronę z promiennym uśmiechem niewiniątka. Remus również zrobił minę pod tytułem „wszystko jest w jak najlepszym porządku”. – Smacznego – rzucił.

Zerknęłam na herbatę, a potem spojrzałam na przyjaciół podejrzliwie.

- Chciałam tylko spytać, na co macie dziś ochotę, bo mogę zrobić jakiś obiad… - Urwałam, niepewnie. – Co wy knujecie?

- Ależ nic, zupełnie nic – zapewnił mnie gorliwie Syriusz.

- Mam się bać?

- Wręcz przeciwnie. – Zapinając kurtkę pod samą szyję, stanął przede mną i uściskał, a potem cmoknął w policzek. Na chwilę straciłam zdolność jasnego rozumowania.

- Zjemy wszystko, co przygotujesz – powiedział lekko Remus, pomachał mi i zniknął za drzwiami.

- Do zobaczenia. – Syriusz odsunął się o krok, uśmiechnął się, a potem dodał: - Nie mogę się doczekać wieczoru.

Kiedy w końcu obaj wyszli, ja wciąż stałam na środku przedpokoju, ze stygnącą herbatą w dłoniach.

- Tak, ja również – westchnęłam z uśmiechem.

@

Boo! Hej wszystkim, to znowu ja. 

Marzył mi się wielki powrót, ale zostało mi tylko to coś powyżej. Jak już niektórzy wiedzą, przeniosłam się z onetu, gdyż mnie wyprowadzał z równowagi; teraz rezyduję tutaj i mam nadzieję, że pociągnę tu już do samego końca (który prawdopodobnie jest bliżej niż Wam się wydaje). Straciłam wiele danych z dawnego bloga, nie wszystkie udało się odzyskać, ale będzie mi niezmiernie miło, jeśli komuś ten rozdział i ten mój powrót poprawi humor. W końcu piszę to dla Was.

Z góry za wszystko dziękuję i kłaniam się nisko, jak najniżej, i przepraszam za tak niesamowicie długą przerwę. Brak mi słów.